Onze wereld bestaat uit objecten. Je zou kunnen zeggen: objecten zijn de onderdelen van de wereld. De objecten staan ons toe om stukjes van de wereld apart te nemen en ze in afzondering te bestuderen. Maar wat is een object? Is dat een stukje van de wereld dat zich spontaan als zodanig aanbiedt, of is het iets dat wij in de wereld plaatsen om die voor ons overzichtelijker te maken? Aangezien wij het zijn die van onze omgeving een wereld maken, kunnen wij daarin ook objecten plaatsen.
Objecten kunnen uit objecten bestaan en ze kunnen ook onderdeel zijn van andere objecten. De kleinste objecten zijn elementaire deeltjes. Al het tastbare in de wereld bestaat uit elementaie deeltjes. Dus een object dat niet een abstract object is, is een verzameling elementaire deeltjes. Abstracte objecten zijn samengesteld uit andere onderdelen. Een verhaal bestaat uit woorden. Een woord bestaat uit klanken, een klank bestaat uit geluiden. Dieren kunnen andere geluiden onderscheiden dan wij. Ze kennen dus andere objecten. Wat je als apart object onderscheidt hangt af van de soort waar je bijhoort en de cultuur waar je deel van uitmaakt. Objecten worden dus niet door de wereld gedefinieerd, maar door groepen of individuen die hun eigen wereld scheppen, aan de hand van hoe zij de wereld zien.
Als we het over objectiviteit hebben, waar hebben we het dan over? Objectiviteit gaat feitelijk over hoe de wereld is, in onze ogen. Als we iets objectief beschouwen, dan kunnen we er met medemensen over praten. We kunnen erover discussieren hoe onze wereld in elkaar steekt. En als we het over iets eens worden, dan is dat een objectief feit. Objectiviteit is dus breder dan de individuele persoon. Niet alles wat ik verzin is objectief. Objectiviteit is dus niet iets van het individu, niet iets van de wereld, maar iets van de groep. Iets wat de groep voor zichzelf kan rechtvaardigen of bestrijden.